خواب 2 / فانفار مرگ

چهارشنبه شب

من و خیلی های دیگه، که اکثرا دوستای قدیمیه همکلاسیم بودن یا آدمای مشهور مورد علاقه ام، همه سوار یه فانفار بزرگ بودیم،‌آره عجیبه ولی کرت کوبین و جیمی هندریکس هم بودن! من مثل یه میمون اورانگتون نسل جهش یافته، مدام از میله ها بالا و پایین میپیردیم، تو ارتفاع چند صد متری همش از روی این واگن میپریدم رو واگن دیگه، با اینکه خیلی ترسیده بودم،‌آره بابا رسما مرده بودم از ترس!

یه جورایی شاید شبیه مسابقه بود، اولین اسمی که به ذهنم رسید وقتی که با تپش قلب از خواب پریدم،‌" فانفار مرگ " بود. 

حالا نمی دونم تو اون اوضاع، کی بود هی بیخ گوشم یه جمله ای می گفت،‌صدای اکو دارشو می شنیدم، اما خودشو نمی دیدم، مدام میگفت ‌: آوردن نام چیزهایی که فکر می کنی خطرناکه، حرومه ....

چی بگم والا!